Co się dzieje, kiedy zamieni się na 6 dni każdorazowe logowanie na facebooka na wchodzenie boso do zimnej rzeki? Dzieje się to, że zauważa się coś, czego nigdy wcześniej nie widziało się. Zauważył to i wakacyjny Sindbad, kiedy przez sześć dni mieszkał nad magiczną rzeką. Zauważa się kruchość kamieni, wieczny czas, którego miało nie być (oszukała mnie Kinga Rusin, oszukała mnie, oszukała mnie). Bo to chyba woda i czas sprawiają, że wzięty w twoją rękę kamień, kruszy się i rozpada na dwieście kawałków. Chyba, że to nie woda i czas, bo może jest tak, że i kamienie ulegają w walce, którą toczą z szatanem, światem i ciałem. Nie ma mocnych na moc nicości i nawet kamień obróci się w pył. Chyba że rozpada się tak nie pod wpływem toczonej nieustannie walki a pod wpływem otwarcia. Bo może to jest, którego nie znała Szymborska, otwarty kamień i pod wpływem tak całkowicie odmiennego świata, jakim ty się stałeś, rozpada się z ogromu przepaści, jaka jest między wami. Kruszy go twoje serce inne, oddane nie lasowi i wodzie rzeki a nasiąknięte facebookiem i treścią internetu, pośpiechem, zgiełkiem miasta a nade wszystko zagubione w istnieniu i bezgranicznie samotne. Kruszy go twoje kruche, bezbronne serce. To, albo woda i czas, którego nie ma.
