Tęsknota za Bullerbyn

Utwierdzam się ostatnio w przekonaniu, że prostota, kontakt z samym sobą, z przyrodą, długie godziny milczenia, rytuały codziennych czynności, rąbanie drewna, mycie podłóg, lokalne społeczności i świat bez miliona bodźców to moja prywatna tęsknota.
Utwierdzam się też w przekonaniu, że w takim świecie, który jest moją tęsknotą można przeżywać prawdziwe szczęście. Kto wie czy nie większe i prawdziwsze niż w wielkim mieście.
Utwierdzam się też w przekonaniu, że jeśli gdzieś "łatwiej" doznać prawdziwej miłości, to właśnie w takim świecie. Bo taki świat pomaga nam być najbliżej siebie a tym samym najbliżej innych ludzi.Łatwiej też tam, doświadczać surowej bliskości z innymi ludźmi.

Przeczytałem ostatnio dwie piękne książki (choć jedna strasznie okrutna): Słodką Darusię Marii Matios i Hanulkę Jozy Kvety Legatovej. Gorąco polecam.

Darusia wszystko słyszy i o wszystkim wie, ona tylko z nikim nie rozmawia. Ludzie myślą, że ona jest niema. Ale ona nie jest niema. Ona po prostu nie chce rozmawiać. Słowa mogą narobić szkody. Nie pamięta skąd to wie, ale to prawda.

W czasie monotonnej pracy, mimo wszystkich kłopotów i drobnych zmartwień z dziećmi, nigdy nie zauważyłam, żeby żona Pavla była w złym humorze, zagniewana albo niezadowolona. Jej dzień był radosną pieśnią, zakończoną z nastaniem wieczora uroczystą fanfarą - powrotem Pavla.
Do wszystkiego potrzebny jest talent. Do szczęścia też.