Krzyk i cisza.

Słucham muzyki i spostrzegam, że najbardziej chwyta mnie ta, która jest krzykiem.

Kiedyś zwałem to autentyzmem przekazu. (Zwał jak zwał)

Proszę mnie jednak dobrze zrozumieć

bo można krzyczeć tak (dziś trzeba słuchać w miarę głośno):

Sail

albo tak:

Podobno

Ale można i tak, 

szeptem, ciszą:

The here and After

Bo jest cisza, która jest przenicowanym do środka krzykiem.

Próbuję też czytać H. Millera i krzyczy on najbardziej, kiedy opisuje zwierzenia Papiniego na temat tego, że wszyscy przychodzą go pytać o to i o tamto i zapraszać na kolacje, wtedy krzyczy dla mnie o wiele mocniej, o wiele bardziej, aniżeli gdy opisuje te wszystkie cipki, brudy, kurwy, jedzenie na brodzie. 

To wulgarne zwracanie na siebie uwagi mnie zreszta w Millerze drażni.

A całe te rozmyślania o krzyku wzięły się stąd:

- Kiedy umrę, zobaczę podszewkę świata.

Drugą stronę, za ptakiem, górą i zachodem słońca.
Wzywające odczytania prawdziwe znaczenie.
Co nie zgadzało się, będzie się zgadzało.
Co było niepojęte, będzie pojęte.

- A jeżeli nie ma podszewki świata?
Jeżeli drozd na gałęzi nie jest wcale znakiem
Tylko drozdem na gałęzi, jeżeli dzień i noc
Następują po sobie nie dbając o sens
I nie ma nic na ziemi, prócz tej ziemi?

Gdyby tak było, to jednak zostanie
Słowo raz obudzone przez nietrwałe usta,
Które biegnie i biegnie, poseł niestrudzony,
Na międzygwiezdne pola, w kołowrót galaktyk
I protestuje, woła, krzyczy.

Miłosz

I zakończę również z małym akcentem humorystycznym przemieszanym z krzykiem, również Miłoszowym, z tłumaczeń japońskich poetów Zen:

Śmierć dotychczas
mnie nie obchodziła.
Więc też mam umrzeć?
Ratunku! Ratunku!